لیزر قابلیت پیمایش مسافت های طولانی را دارد ولی زمانی که شدت آن زیاد باشد، رفتار متفاوتی از خود نشان می دهد و به اصطلاح فرو می ریزد. فروریختن لیزر باعث می شود که الکترون های موجود در نیتروژن و اکسیژن هوا تشکیل پلاسما دهند. پلاسما به گاز یونیزه گفته می شود که متشکل از یون های مثبت و الکترون های آزاد است.
برای حل این مشکل از یک باریکه لیزر پرانرژی استفاده می شود. دورتا دور باریکه اول توسط باریکه دوم احاطه می شود. باریکه دوم باعث می شود که باریکه اول محافظت شود و مسافت بیشتری را طی کند، به علاوه از اتلاف شدت آن جلوگیری می شود.
با استفاده از این روش می توان سیگنال های مایکروویو و لیزر را تا صدها متر هدایت کرد.
مهمترین کابرد این روش علاوه بر بارور کردن ابر و تولید باران، ساخت حسگر راه دور و طیف سنج مورد استفاده برای شناسایی ساختارهای شیمیایی است.
نتایج این تحقیقات در شماره اخیر نشریه Nature Photonics منتشر شده است.
بازسازی شبکه های شریانهای حیاتی پس از زلزله با روشی بهینه 